Geestelijk voedseltekort en niemand honger?

Vandaag houd ik de wacht bij een aardige oude dame van 86 jaar. Zij is nogal spiritueel ingesteld dat praat wel makkelijk. Dan raakt ze het onderwerp `EO´, de Evangelische Omroep. Ja, zegt ze, het is toch ongelooflijk dat de EO niet mee is gegaan met de tijd en nog steeds fundamentele geloofszaken aanhangt? Maar ik vraag me dan af, wie maakt zich er samen met mij zorgen om dat de EO steeds minder staat voor een geloof in een fundamentele waarheid? Valt het jullie ook op dat er steeds minder plek is in Nederland voor een duidelijke mening? Dat je niet meer kunt zeggen dat je tegen abortus bent of tegen homoseksualiteit zonder bang te zijn van de consequenties? Ik loop hier tussen de 80 en 100 jarigen en ik hoor eigenlijk nooit iemand die weet dat hij een leven met God tegemoet gaat. Het wordt gewaardeerd dat iemand het niet weet en geen zekerheid heeft. Dat betreft geloofszaken maar ook heel gewone meningen. – De Allah die het grootste gedeelte van de moslimwereld aanhangt is niet God – je kunt direct bewaking aanschaffen. – Homoseksualiteit is tegennatuurlijk – je mag direct een boete verwachten – Abortus is altijd fout – je kans op een goede baan is direct kleiner – een man is niet gelijk aan een vrouw – je word verwezen naar de middeleeuwen.

Prima, ok, ik wil niet zielig doen. Maar vandaag vind ik Nederland zielig. Het lijkt hier steeds saaier te worden. Waar zijn die Nederlanders die echt van discussieren houden? Praten we nog echt ergens over of kiezen we alleen te praten over de zaken waar iedereen het wel over eens is? Dan hebben we heel weinig om over te praten. En het is niet eerlijk want:

– tolerantie eisen is geen vrijheid.
– vrijheid is niet anderen verbieden een mening te hebben.
– zonder mening geen discussie, geen gesprek, geen verandering, geen ontwikkeling.

Maar waar praat men dan toch zo over bij Paul en Witteman of tijdens De Wereld draait door? Belastingvoordeel, een procentje meer of minder, een nieuw boek over een vogel……

Wat me nu al vaker is overkomen is het volgende: Ik rijd in de auto, alleen. Rijden, rijden, rijden in mijn wagentje en mijn geest begint te schreeuwen om voedsel. Niemand om mee te praten. Mijn hand gaat alweer naar de radio. Ik moet wat zinnigs horen om mijn hersenen te laten bewegen. Anders roesten ze vast. En als ik de knop van de radio bereikt heb, ontdek ik dat de radio de hele tijd al aanstaat. Een auto vol geluid en gezwets maar geen voer voor de geest. Die kant gaan we op.