Twijfel over de kerk
Dit is niet mijn eerste blogpost waarin in twijfel uit over het bestaansrecht van de hedendaagse kerk. Ja, de kerk heeft bestaansrecht, maar heeft de hedendaagse kerk, de kerk zoals we die kennen ook dit bestaansrecht?
Als zendeling zet ik me in voor de kerk. Niet voor de kerk zoals ik die ken, maar wel voor de kerk zoals ik denk dat die zou moeten zijn: een gemeenschap van gelovigen, die elkaar ondersteunen in hun geloof in Christus als de enige Verlosser en Messias, een gemeenschap met kracht en gezelligheid, liefde en zorg onderling die anderen (buitenstaanders) prikkelen om mee te doen en om deel te zijn van de boodschap. Daar probeer ik samen met mijn vrouw in Kroatie aan mee te werken. Omdat we geloven dat zo een kerk bestaansrecht heeft.
Maar hoe zit het met de hedendaagse kerk? Wat zien we daar terug van het oorspronkelijke ideaal? Ik twijfel en probeer niet te mopperen. Wat beleef ik in relatie tot de hedendaagse kerk? Ja, er wordt van alles georganiseerd en deelnemers worden continue geprikkeld mee toe doen. Blijkbaar is dit prikkelen nodig. Blijkbar gaat het niet vanzelf. Er wordt een bazaar georganiseerd, een compleet concert, verbouwingen waar we vooral allemaal aan mee moeten doen en huiskringen. En de bidstond wordt natuurlijk ook georganiseerd. Maar toch, na een 40 jaar kerkgang, zie ik HET niet gebeuren. De ijver, enthousiasme, liefde, spontane actie, gezelligheid, aan alles wat niet te organiseren is, lijkt het te ontbreken. Onze beste vrienden binnen de kerk zien we mogelijk een maal per twee maanden (en met "zien" bedoel ik dan een echte ontmoeting), de rest alleen in het voorbijgaan tijdens of vlak na de zondagse dienst. (Ook zo’n ritueel dat ontstaan lijkt te zijn vanwege onze beperkte tijd en spontaniteit).
En dus twijfel ik. Nee, ik kan het niet opbrengen om mee te doen aan die verbouwingen en kom ook niet naar dit concert. Ik kan het niet. Ik wil wat anders. Ik wil gewoon tijd hebben voor iemand en dat iemand tijd heeft voor ons. Dat eerst. Dan mogelijk de rest. Ik wil tijd vinden voor mijn kinderen, vrouw, zieke buurman, gezonde buurvrouw, ongelovige kennis, gelovige kennis uit de andere kerk (maar die tenminste in de buurt woont) en zolang ik die tijd niet heb weten vrij te maken doe ik niet mee met dit circus. Ik kan het niet. Ik geloof er niet in. Ja natuurlijk heeft de hedendaagse kerk bestaansrecht. Dat heeft de KPN ook tenslotte ook, net als de PKN. Prima. Maar de basis en bestaan van de kerk is: geloof. En zolang ik er niet in geloof, zul je me er weinig zien. De mensen van de kerk zou ik overigens heel graag vaker en intensiever ontmoeten.
